Herriko seme batek, herriko seme bat hil du.

Neguko hotzetan blai,
Mikel Laboaren heriotzak
eragindako herri muina
osatzeko bidean
sutondoko epeletan
lehiotik begira
asaba zaharren baratzean
ikusten dudan txantxangorria
bera ote den nagoela,
hil eta biziaren zikloaren
jin-joanean berezkoa ez den
heriotza berri bat, erahilketa.

Herriko seme batek, herriko seme bat hil du.
Eta ni ama... joko neuke jo...!
Ez da hori, ordea, amaren bidea,
alde bada orduan hemendik,
ez holakorik amaren etxean.

Habiadura handiko trena egiten ari zela ta...
Ta hil?!

Juez bihurtuta,
heriotz zigorra modu horretan?!

Heriotza eragiteak karga handia dakar,
norbere etxearen biziaren kontrakoa,
norbere eskuak tiro egitean
norbere larrutik ordainduko duen
bihotzean eta tripetan
sinatutako kontratu bortitza.
Latza. Gogorra.
Ez diot enbidirik.
Non bukatuko dira hire etsaiak?

Zelan hazi ditugu bada umeok?!

Beti biziari eusten,
horrenbeste ahalegin
eta alperrik?

Etxeko mahaiaren gozoa,
gutxi ala asko
denon barruak berotzeko
lanetan uneoro,
eta ahaztu, hain arin?!

Mahaiaren aldeko apustua,
apustu beroa,
muturreko pentsatu arren
har-eman.ean hasi
ez.da.bai.da.rako elkartu
eta sakoneko biguneraino
heltzen dakiena,
nunbaitera bidean
beste niz inguratuta
bizi garenekoa.

Ez apustu hotza,
hauzi edo apurtu
hil hotzarena,
nor gehiagoka
heldu gabeko
garrastasun patriarkalez
josita
guztiok mutu uzten gaituena.
Denok denon etsai egiten gaituena.

Ez amaren etxean.